Wystawa multimedialna „Legnica w kolorze miedzi. 60 lat Huty Miedzi Legnica” została przygotowana w związku z jubileuszem pierwszej huty zbudowanej od podstaw na ziemiach polskich po drugiej wojnie światowej.

Pierwsza część ekspozycji przedstawia historię powstania i rozbudowy legnickiej huty. W drugiej części można zapoznać się z technologią produkcji miedzi. Natomiast ostatnia przybliża działania zakładu w sferze ochrony środowiska i perspektywy huty. Na wystawie można zobaczyć kilka filmów, zarówno archiwalnych jak i takich, które pomogą widzowi zrozumieć proces produkcji miedzi, który odbywa się w Hucie Miedzi „Legnica”

Wystawa powstała dzięki pomocy i wsparciu Fundacji „Polska Miedź”. 

Aktem erekcyjnym dzisiejszej Huty Miedzi „Legnica”, stało się Zarządzenie Ministra Przemysłu Ciężkiego Juliana Tokarskiego nr 144 wydane 27 kwietnia 1951 r., w sprawie utworzenia przedsiębiorstwa państwowego pod nazwą „Legnickie Zakłady Metalurgiczne w budowie” z siedzibą w Legnicy. Podstawowym zadaniem powołanego przedsiębiorstwa stała się budowa zakładów metalurgicznych i stopniowa eksploatacja uruchamianych urządzeń. Projektowana zdolność produkcyjna miała wynieść 25 tys. ton miedzi konwertorowej, w dwóch etapach budowy po 12,5 tys. ton każda. Uruchomienie pierwszej miało nastąpić do końca roku 1953 r. Natomiast drugiej do 30 czerwca 1954 r.

O dzisiejszej lokalizacji huty zdecydowało płaskie położenie terenu, bliskość głównej stacji energetycznej w Pawłowicach, gazociągu „Dalgazu”, linii kolejowych do kopalń „Lena”, „Konrad”, „Nowy Kościół” i „Lubichów”. Także ogromne znaczenie miała pobliska autostrada, dogodne zaopatrzenie huty w wodę (dzięki Kaczawie), a także zaplecze mieszkaniowe w wówczas nieprzemysłowej Legnicy.

W dniu 16 maja 1951 r. została powołana pierwsza dyrekcja huty. Na dyrektora wyznaczono Władysława Pabisa. Głównym inżynierem i pierwszym zastępcą dyrektora został Seweryn Dietze. Na zastępcę dyrektora ds. administracyjno-finansowych powołano Franciszka Welca. Pierwsze biuro dyrekcji zakładu mieściło się w budynku przy ul. Złotoryjskiej 104, który początkowo dzielony był razem ze szkołą i internatem dla dzieci. Kolejna siedziba dyrekcji legnickich zakładów znajdowała się przy ul. Wojska Polskiego 4.

W styczniu 1952 r. rozpoczęto budowę przyszłej huty od przygotowania infrastruktury. W tym celu zakład wyposażono w sieć dróg kołowych i torów kolejowych normalnych i wąskotorowych oraz w rampy i place rozładunkowe. Łączność kolejową huty z siecią PKP zapewniono poprzez zaprojektowanie bocznicy i zakładowej stacji kolejowej. Dodatkowo do huty przedłużono linię tramwajową oraz doprowadzono wodę pitną.

W lipcu 1952 r. władze resortowe wydały decyzję o adaptacji magazynu maszyn i urządzeń na tymczasową rafinerię ogniową miedzi. W 1953 r. wyposażoną w dwa piece płomienne anodowe, rafinerię oddano do eksploatacji. Oprócz niej w tym samym roku gotowa był pierwsza część Wydziału Elektrorafinacji Miedzi wraz z oczyszczalnią elektrolitu. Pod koniec 1953 r. oddano wybudowany również w tymczasowej rafinerii ogniowej piec płomienny do przetopu katod. Tymczasową rafinerię wyposażono w urządzenia do odlewania anod oraz odlewnię wlewków na drut (tzw. wirebarsów). 24 grudnia 1953 r. dokonano pierwszego spustu miedzi z pieca płomiennego. Dzień ten jest uznawany za początek działalności legnickiej huty. Wsadem do pieców płomiennych była miedź konwertorowa importowana z ZSRR oraz katody z Zakładów Cynkowych w Szopienicach.

19 marca 1959 r. zarządzeniem Ministra Przemysłu Ciężkiego dokonano zmiany nazwy przedsiębiorstwa państwowego „Legnickie Zakłady Metalurgiczne” w budowie na „Huta Miedzi im. Henryka Waleckiego” w budowie. W dniu 21 lipca 1959 r. w obecności najwyższych władz politycznych i rządowych miała miejsce uroczystość przekazania huty do eksploatacji. 2 listopada 1959 r. Minister Przemysłu Ciężkiego wydal zarządzenie, na mocy którego z dniem 1 stycznia 1960 r. huta stała się zakładem eksploatacyjnym o nazwie „Huta Miedzi im. H. Waleckiego”.

Znaczący wpływ na rozwój legnickiej huty miało odkrycie złóż rud miedzi w monoklinie przedsudeckiej. Zapoczątkowało one powstanie jednego z najnowocześniejszych okręgów przemysłowych w Polsce. Sukces geologicznych poszukiwań zespołu Jana Wyżykowskiego postawił Polskę w czołówce światowych potentatów miedzi.
Rozpoczęcie wydobycia w kopalniach tzw. Nowego Zagłębia Miedziowego dało podstawę do zwiększenia zdolności produkcyjnych huty w Legnicy. W 1970 r. Huta Miedzi „Legnica” została włączona organizacyjnie w skład Kombinatu Górniczo-Hutniczego Miedzi w Lubinie.

Szczególnym wyzwaniem była u progu lat dziewięćdziesiątych adaptacja Huty Miedzi „Legnica” do wymagań rynkowych. W 1990 r. zakończona została procedura rejestracji katod HML na Londyńskiej Giełdzie Metali w gatunku „A”. W latach dziewięćdziesiątych Huta Miedzi „Legnica” uczestniczyła również w procesie prywatyzacyjnym, którego uwieńczeniem było wejście KGHM na giełdę w Warszawie i Londynie w lipcu 1997 r. Równolegle prowadzona była głęboka restrukturyzacja oraz podejmowane były działania obniżające koszty, w tym stopniowa redukcja  zatrudnienia. 

Wystawa czynna do 28 października 2013 r.

Fot.Marcin Makuch

Wernisaż - 28 września 2013 roku.

Fot.Dariusz Berdys