ja_mageia_template_v1.2_1.5.x

Nagrobek księcia Henryka II w kościele św. Wincentego we Wrocławiu
Grabmal Herzog Heinrichs II. in der St. Vincent Kirche zu Breslau
[z:] „Topographische Chronik von Breslau“, Breslau 1805 r., po s.32  
Autor: Caspar Schrödter
Technika i materiał :  miedzioryt, papier
Wymiary: 11 x 20,1 cm
Numer inwentarzowy: ML/H/2601
Sposób i data pozyskania:  zakup, 2008 r.

Napis pod ilustracją:
Grabmal Herzog Heinrichs II. in der St. Vincent Kirche zu Breslau

Miedzioryt pochodzi z opracowanej przez Karla Adolpha Menzla (1784-1855) kroniki Wrocławia, wydanej przez oficynę Johanna Augusta Bartha (1765-1818). Dzieło zatytułowane „Topographische Chronick von Breslau“, wydane  zostało w latach 1805-1807.
Widok nagrobka Henryka Pobożnego zamieszczony został jako ilustracja artykułu omawiającego historię Wrocławia pod panowaniem książąt. Spora notka ( na s.33) poświęcona została postaci księcia Henryka II.

Henryk II Pobożny ( ok.1200 – 1241), syn Henryka Brodatego i  księżnej Jadwigi. Ożeniony z Anną córką króla czeskiego, z którą miał dwanaścioro dzieci. Po raz pierwszy wymieniony w dokumencie ojca w 1208 roku. Około 1224 roku dopuszczony do współrządów. W 1234 roku objął, wraz z tytułem księcia Śląska i Polski, rządy w Wielkopolsce. W chwili śmierci  Henryka Brodatego w 1238 roku  Henryk II był człowiekiem dojrzałym, doświadczonym politykiem i zaprawionym w wojennym rzemiośle wodzem. Sytuacja, w której objął panowanie była trudna. Książę doprowadził do porozumienia z Kościołem w kraju. W polityce zewnętrznej przystąpił do koalicji papieskiej szukając poparcia dla rozpoczętych przez ojca starań o koronę królewską. W 1239 roku obronił kluczowe twierdze północo-zachodniej Polski. Dzięki elastycznej polityce wewnętrznej zachował dominującą pozycję w państwie. Zginął w bitwie z Mongołami stoczonej pod Legnicą  9 kwietnia  1241 roku.

Pomnik nagrobny księcia Henryka II, uznawany za dzieło anonimowego czeskiego artysty  powstały około polowy lat osiemdziesiątych XIV w., początkowo znajdował się pośrodku prezbiterium kościoła św. Jakuba we Wrocławiu. W XVII w. został przeniesiony, a gotycka tumba uległa zniszczeniu. Na pierwotne miejsce pomnik powrócił dopiero w roku 1832. Wówczas wykonano nowy postument oraz konieczne rekonstrukcje  a płytę wierzchnią pokryto  polichromią (konserwację sfinansował hrabia Leopold Schaffgotsch). Nagrobek wywieziono z Wrocławia pod koniec II wojny światowej. Obecnie znajduje się w zbiorach Muzeum Narodowego we Wrocławiu.
Prezentowana grafika odnosi się do  sytuacji z początków XIX w. Towarzyszący ilustracji tekst sławi „ bohaterską śmierć”  księcia, który „ zyskał nieprzemijającą sławę Leonidasa, Zbawiciela Ojczyzny i Europy”.

Grażyna Humeńczuk